Sakalım Yok ki Sözüm Dinlensin Derken...

İnsanların beni dinlemediğini fark ediyorum. Artık çok konuştuğumdan mıdır, yoksa boş konuştuğumdan mıdır; yoksa sesimi duyamayıp, duymaya çalışmaktan yorulduklarından mıdır; yoksa sakalım olmadığından mıdır; yoksa Allah bilir nedendir bilemiyorum. Seçenek çok, seç beğen al!

Arada bir de olsa faydalı şeyler söylediğimde oluyor, ama iş işten geçtikten sonra "ben dediydim"in bir kıymeti kalmıyor.

Ben yine kıymetli aklımla bu işi sakalımın olmamasına verdim ve kendime takma sakal ararken başıma ne işler geldi canlarım. Çenemde minik bir tepecik "üzülme ben sakal görevi görürüm" diyerekten büyümeye başladı. Bende pek sivilce çıkmaz ama çıkıncada şöyle der "hani on yıl hiç çıkmamıştım ya, hah işte bunu onun yerine say!" Bir acı, bir acı çekilir gibi değil...

Amma velakin bu büyücekin bir etkisi de var tabi. Böylece insanlar devasa sivilceme bakıp, beni fark edebilecekler ve bende o arada onların bilinç altlarına çeşitli gizli mesajlar yerleştirebileceğim. Büyütüp şöyle bir şey yapmayı hedefliyorum:

(5000 yıl hatırlanırım belki de!)